Tony Overwater (Rotterdam, 1965) is jazzbassist, zowel op contrabas, el. bas als violone en componist. Atzko Kohashi , geboren in Japan en woont tegenwoordig in Amsterdam waar ze optreedt en albums maakt met Nederlandse jazzartiesten. Voordat ze naar Amsterdam vertrok, leefde ze van 1994 tot 2001 in New York waar ze jazzpiano studeerde met Joachim Kuhn. Ze heeft inmiddels dus drie verschillende culturen meegemaakt, de Japanse, de Amerikaanse en de Europese. “No matter where I live, no matter whom I play with, despite the differences of nationalities, cultures and backgrounds, we always find a common ground in jazzmusic and improvisation” aldus Atzko, waarmee maar weer eens bewezen is dat muziek en vooral de jazz een universeel bindmiddel is. Tony Overwater’s carrière begon in 1989 met de groep Scapes, hij nam daarna op met David en Sunny Murray, met Yuri Honing, Rembrand Frerichs , Sylvie Courvoisier en talloze anderen, hij is inmiddels een internationaal erkend fenomeen op de bas.

De titel van dit album “Crescent” refereert aan het album onder dezelfde naam van John Coltrane en omdat er drie nummers van dat album worden gebruikt, het titelnummer “Crescent”, “Wise One” en ”Lonnie’s Lament”. Crescent staat voor de wassende maan, mensen zagen die lang als een symbool voor de vervolmaking van hun dromen en daarom was bidden daarvoor iets speciaals. Maar er zijn meer redenen waarom John Coltrane zo’n belangrijke rol speelt in dit album, zoals in de hoestekst staat: “Om de een of andere reden voelen we ons op een vreemde manier getroost wanneer we luisteren naar de muziek van John Coltrane, zijn muziek heeft absoluut een therapeutisch effect op ons, maar dat is niet alles. We voelen dat Coltrane’s muziek ons aanmoedigt en ons de richting aangeeft die we moeten gaan”.

In januari 2021 bezig tijdens een repetitie voor de nakende opname sessie kwamen Atzko en Tony op de prachtige melodie van Coltrane’s nummer Crescent, het was een grote uitdaging om de muziek van Coltrane te bewerken voor piano en bas, maar toen ze het probeerden, bleek het uitermate goed te lukken. Ze ontdekten ook tijdens de repetities dat de helende werking van Coltrane’s muziek komt uit de blues die diep in hem was geworteld. Of hij nu modaal bezig is in moeilijke gedeeltes of een ballad speelt op een luchtige manier, zijn blues geeft de luisteraar een gevoel van gemak. De blues is zeker aanwezig in “Mr. Syms” een nummer van Coltrane plays the blues. In korte tijd de tweede keer dat ik dit sterke nummer tegenkom voor een recensie na de versie van Ben van den Dungen, toeval?

Het verschil in muzikale achtergrond tussen Atzko en Tony hebben niet geleid tot fricties maar zorgen voor een grotere intensiteit van hun samenwerking. Het album begint met “Wise One” een rustige ballad waarin we al meteen worden vergast op het heerlijke warme pianospel van Kohashi en de diepe klank van Tony’s bas. Hij opent ook “What’s new“ van Bob Haggart waarin duidelijk wordt dat dit duo muzikaal uitermate geslaagd is, het klinkt alsof ze al jarenlang samen spelen, de rust en de souplesse vormen een streling voor het oor. “Lonnie’s Lament” behoort zonder twijfel tot een van de hoogtepunten van dit album, het opent met de lyrische klanken van Tony’s bas waarna de lieflijke klanken van de piano zich erbij voegen en er zich een prachtig samenspel ontwikkelt waarin je kunt wegdromen. Ook “De Boot” van Tony Overwater klinkt fantastisch, heel beeldend, met de parelende pianoklanken en de zoemende bas wordt je fantasie aan het werk gezet en ontrolt zich een film in je hoofd, fabuleus!

Bij de gedragen klank van het titelnummer “Crescent” past een gestreken bas en dat gebeurt ook, de sfeer van het origineel van Coltrane wordt hier perfect weergegeven, diep, melancholiek en dramatisch. Het sfeervolle “Nightfall” van Charlie Haden lijkt wel als op het lijf geschreven voor dit duo, sfeerrijker kan niet. De prachtige blues “Mr.Syms” van Coltrane krijgt hier ook een bijzondere uitvoering met een walking bas van Tony en blue notes van Atzko, heel geslaagd. “Our Spanish Love Song” ook van Charlie Haden ademt de typerende sfeer van zijn muziek die kan strijdbaar zijn of contemplatief zoals hier, Tony nam het eerder op met Pat Metheny, heerlijke verstilde klanken, het album eindigt met “As long as there’s music” van Jule Stryne, een toepasselijke titel om het album mee te besluiten. De fraaie klank van de muziek op dit album heeft natuurlijk allereerst te maken met de beide muzikanten maar de locatie speelt ook een rol, het werd namelijk opgenomen in het Beauforthuis te Austerlitz, een voormalig kerkje met een bijzondere akoestiek.

Jan van Leersum.